جهان ماده مى‌ميرند و زنده مى‌شوند. بنا بر اين اكنون هم هالكند و فانيند، تنها ذاتى كه تغيير و فنا در آن راه ندارد و استقلال محض است ذات مقدس او است.

و نيز مى‌دانيم در پايان اين جهان فنا و نيستى به صورت آشكارترى خودنمايى مى‌كند و به گفته قرآن‌ كُلُّ مَنْ عَلَيْها فانٍ وَ يَبْقى‌ وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ‌:

" تمام كسانى كه بر صفحه زمين هستند فانى مى‌شوند و تنها ذات ذو الجلال و گرامى خدا باقى مى‌ماند" (سوره رحمان آيه 26 و 27).

نه تنها زمينيان كه اهل آسمانها نيز فانى مى‌شوند وَ نُفِخَ فِي الصُّورِ فَصَعِقَ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ‌:" به هنگام" نفخ صور" تمام كسانى كه در آسمانها و زمين هستند مى‌ميرند" (زمر- 68).

اين تفسيرى است هماهنگ با ظاهر آيه و آيات ديگر قرآن.

اما بعضى از مفسران تفسيرهاى ديگرى نيز براى آن ذكر كرده‌اند از جمله اينكه:

منظور از" وجه" عمل صالح است و مفهوم آيه اين است كه تمام اعمال بر باد مى‌رود جز عملى كه براى ذات پاك خدا انجام شده باشد.

بعضى ديگر گفته‌اند: منظور از" وجه" همان جنبه انتساب اشياء به خدا است، بنا بر اين مفهوم آيه اين است كه همه چيز ذاتا معدوم است جز از ناحيه انتسابش به پروردگار.

بعضى گفته‌اند: وجه به معنى دين است، و مفهوم آيه چنين است كه همه آئينها فانى و باطل است جز آئين خدا، و جمله" لَهُ الْحُكْمُ‌" را به معنى حاكميت تشريعى و تاكيدى بر اين تفسير دانسته‌اند، همچنين جمله" وَ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ‌" را به معنى رجوع به خدا در اخذ شريعت تفسير كرده و تاكيد مجددى بر اين‌