امروز بر ما ثابت شد كه هيچكس از خود چيزى ندارد، هر چه هست از ناحيه او است، نه عطايش دليل بر رضايت و خشنودى از كسى است و نه منعش دليل بر عدم ارزش او در پيشگاه خدا است.

او با همين ثروتها افراد و اقوام را به آزمايش مى‌كشد و نهاد و سيرت آنان را آشكار مى‌سازد.

سپس در اين فكر فرو رفتند كه اگر دعاى مصرانه آنها ديروز به اجابت مى‌رسيد و خدا آنها را بجاى قارون مى‌گذاشت، امروز چه خاكى بر سر مى‌كردند؟

لذا در مقام شكر اين نعمت بر آمدند و گفتند:" اگر خداوند بر ما منت نگذارده بود، ما را هم به قعر زمين فرو مى‌برد"! (لَوْ لا أَنْ مَنَّ اللَّهُ عَلَيْنا لَخَسَفَ بِنا).

" اى واى! مثل اينكه كافران هرگز رستگار نمى‌شوند" (وَيْكَأَنَّهُ لا يُفْلِحُ الْكافِرُونَ‌).

الان حقيقت را با چشم خود مى‌بينيم، و نتيجه غرور و غفلت و سرانجام كفر