را در اختيار موسى ع قرار داد [1] در اينجا قرآن مجيد مى‌گويد:" ما او و خانه‌اش را در زمين فرو برديم" (فَخَسَفْنا بِهِ وَ بِدارِهِ الْأَرْضَ‌).

آرى هنگامى كه طغيان و سركشى و تحقير مؤمنان تهيدست، و توطئه بر ضد پيامبر پاك خدا، به اوج خود برسد، دست قدرت الهى از آستين بيرون مى‌آيد و به حيات طغيانگران پايان مى‌دهد، چنان آنها را درهم مى‌كوبد كه زندگى آنها عبرتى براى همگان مى‌گردد.

مساله" خسف" كه در اينجا به معنى فرو رفتن و پنهان گشتن در زمين است، بارها در طول تاريخ بشر واقع شده است كه زمين لرزه شديدى آمده و زمين از هم شكافته شده و شهر يا آبادى‌هايى را در كام خود فرو بلعيده است، ولى اين خسف با موارد ديگر متفاوت بود، طعمه اصلى او فقط قارون و گنجهاى او بود.

عجبا! فرعون در امواج نيل فرو مى‌رود، و قارون در اعماق زمين، آبى كه مايه حيات است مامور نابودى فرعونيان مى‌شود، و زمينى كه مهد آرامش است گورستان قارون و قارونيان.

مسلم است كه در آن خانه قارون تنها نبود، او و اطرافيانش، او و هم‌سنگرانش او و ياران ظالم و ستمگرش همه در اعماق زمين فرو رفتند.

" اما او گروهى نداشت كه وى را در برابر عذاب الهى يارى كنند، و خود نيز نمى‌توانست خويشتن را يارى دهد"! (فَما كانَ لَهُ مِنْ فِئَةٍ يَنْصُرُونَهُ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ ما كانَ مِنَ المُنْتَصِرِينَ‌).

نه جيره‌خوارانش، و نه دوستان صميميش و نه اموال و ثروتش، هيچيك او را از چنگال عذاب الهى نجات ندادند، و همه به قعر زمين فرو رفتند!.

[1] در المنثور (طبق نقل تفسير الميزان جلد 16 صفحه 84) و همچنين تفسير روح المعانى و ديگر مفسران اين حديث را با تفاوتهايى ذيل آيات مورد بحث آورده‌اند.