گمراه شديم، ما از آنها بيزارى مى‌جوئيم، آنها در حقيقت ما را نمى‌پرستيدند (بلكه هواى نفس خويش را پرستش مى‌كردند).

64- به آنها (عابدان) گفته مى‌شود شما معبودهايتان را كه شريك خدا مى‌پنداشتيد بخوانيد (تا شما را يارى كند) آنها معبودهايشان را مى‌خوانند، ولى جوابى به آنها نمى‌دهند.

در اين هنگام عذاب الهى را (با چشم خود) مى‌بينند، و آرزو مى‌كنند اى كاش هدايت يافته بودند.

تفسير: آنها هواى نفس خويش را مى‌پرستيدند

در آيات گذشته سخن از كسانى بود كه به خاطر تمتع و بهره‌گيرى از نعمتهاى دنيا كفر را بر ايمان و شرك را بر توحيد ترجيح داده‌اند، در آيات مورد بحث وضع اين گروه را در قيامت در برابر مؤمنان راستين مشخص مى‌كند.

نخست با يك مقايسه كه به صورت استفهام مطرح شده، و جدان همگان را به داورى مى‌طلبد و مى‌گويد:" آيا كسى كه به او وعده نيك داده‌ايم، و به وعده خود قطعا خواهد رسيد، با كسى كه تنها از متاع دنيا به او بهره داده‌ايم، سپس روز قيامت در پيشگاه پروردگار براى حساب و جزاء احضار مى‌شود يكسان است"؟

(أَ فَمَنْ وَعَدْناهُ وَعْداً حَسَناً فَهُوَ لاقِيهِ كَمَنْ مَتَّعْناهُ مَتاعَ الْحَياةِ الدُّنْيا ثُمَّ هُوَ يَوْمَ الْقِيامَةِ مِنَ الْمُحْضَرِينَ‌).

بدون شك، هر و جدان بيدار، وعده‌هاى نيك الهى و مواهب عظيم و جاويدان او را بر بهره‌گيرى چند روز از نعمتهاى فانى و لذات زودگذر كه به دنبال آن درد و رنج جاويدان است ترجيح مى‌دهد.

جمله" فَهُوَ لاقِيهِ‌" تاكيدى است بر اينكه وعده الهى تخلف ناپذير است و بايد چنين باشد، چرا كه تخلف از وعده يا به خاطر جهل است يا عجز، كه هيچيك از آنها در ذات خدا راه ندارد.