شان نزول:

در مورد شان نزول آيات فوق مفسران و راويان خبر، روايات گوناگونى نقل كرده‌اند كه قدر مشترك همه آنها يك چيز است و آن ايمان آوردن گروهى از علماى يهود و نصارى و افراد پاكدل به آيات قرآن و پيامبر اسلام ص است.

از" سعيد بن جبير" نقل شده كه اين آيات در باره هفتاد نفر از كشيشهاى مسيحى نازل شده است كه" نجاشى" آنها را براى تحقيق از" حبشه" به" مكه" فرستاد، هنگامى كه پيامبر اسلام ص سوره يس را براى آنها تلاوت كرد اشك شوق ريختند و اسلام آوردند [1] بعضى ديگر گفته‌اند اين آيات در باره جمعى از نصاراى نجران (شهرى است در شمال يمن) نازل شده كه نزد پيامبر اسلام ص آمدند و آيات قرآن را شنيدند و ايمان آوردند [2] بعضى ديگر آن را در مورد" نجاشى" و يارانش مى‌دانند [3] و بعضى نزول آن را در باره" سلمان فارسى" و جمعى از علماى يهود، مانند" عبد اللَّه بن سلام" و" تميم الدارى" و" جارود عبدى" دانسته‌اند [4] و بالآخره بعضى نيز آن را اشاره به چهل نفر از علما و روشن ضميران مسيحى مى‌دانند كه سى و دو نفرشان از حبشه با جعفر بن ابى طالب به مدينه آمدند و هشت نفر از شام كه در ميان آنها" بحيرا" راهب معروف شامى بود [5] البته روايات سه‌گانه نخست متناسب با نزول اين آيات در مكه است، و گفتار كسانى را كه معتقدند تمام اين سوره مكى است تاييد مى‌كند، ولى روايت چهارم و پنجم دليل بر اين است كه اين چند آيه استثناء در مدينه نازل شده و گواهى است‌

[1] و [2] و [2] تفسير فى ظلال القرآن ج 6 صفحه 357 و 358.

[4] و [5] مجمع البيان ج 7 صفحه 258.