أَنْ تُصِيبَهُمْ مُصِيبَةٌ بِما قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ فَيَقُولُوا رَبَّنا لَوْ لا أَرْسَلْتَ إِلَيْنا رَسُولًا فَنَتَّبِعَ آياتِكَ وَ نَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ‌) [1] در حقيقت آيه اشاره به اين نكته است كه راه حق روشن است، و هر عقلى حاكم به بطلان شرك و بت‌پرستى است، و زشتى بسيارى از اعمال آنها همچون مظالم و ستمها از مستقلات حكم عقل مى‌باشد و حتى بدون فرستادن پيامبران در اين زمينه مى‌توان آنها را مجازات كرد، ولى خداوند حتى در اين قسمت كه حكم عقل در آن واضح و روشن است براى اتمام حجت و نفى هر گونه عذر پيامبران را با كتابهاى آسمانى و معجزات مى‌فرستد تا كسى نگويد بدبختى ما به خاطر نبودن راهنما بود، اگر رهبر الهى داشتيم اهل هدايت و نجات بوديم.

به هر حال اين آيه از آياتى است كه دلالت بر لزوم لطف از طريق ارسال پيامبران دارد، و نشان مى‌دهد كه سنت خداوند بر اين است كه قبل از ارسال پيامبر هيچ امتى را به خاطر گناهانشان مجازات نكند، همانگونه كه در سوره نساء آيه 165 نيز مى‌خوانيم: رُسُلًا مُبَشِّرِينَ وَ مُنْذِرِينَ لِئَلَّا يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَى اللَّهِ حُجَّةٌ بَعْدَ الرُّسُلِ وَ كانَ اللَّهُ عَزِيزاً حَكِيماً:" ما پيامبرانى فرستاديم كه بشارت دهنده و بيم دهنده بودند تا براى مردم بعد از اين پيامبران حجتى باقى نماند و خداوند توانا و حكيم است".

[1] بسيارى از مفسران تصريح كرده‌اند كه جواب لولاى اول محذوف است و جزاى آن" لما ارسلنا رسولا"- يا-" لما وجب ارسال الرسل" بوده است، البته تعبير دوم صحيحتر و واقع‌بينانه‌تر است و به هر حال اين سخن مربوط به احكامى است كه عقل مستقلا آن را درك مى‌كند، و گرنه فرستادن پيامبران به دلائل ديگرى نيز لازم است، هر چند يكى از فوائد آمدن پيامبران نيز تاكيد" احكام عقليه" همچون بطلان شرك و قبح ظلم و فساد است (دقت كنيد).