37- و قوم نوح را هنگامى كه تكذيب رسولان كردند غرق نموديم، و آنها را درس عبرتى براى مردم قرار داديم، و براى ستمگران عذاب دردناكى فراهم ساختيم.

38- (همچنين) قوم عاد و ثمود و اصحاب الرس (گروهى كه درخت صنوبر را مى‌پرستيدند) و اقوام بسيار ديگرى را كه در اين ميان بودند هلاك كرديم.

39- و براى هر يك از آنها مثلها زديم و (چون سودى نداد) هر يك از آنها را در هم شكستيم و هلاك كرديم.

40- آنها از كنار شهرى كه باران شر (بارانى از سنگهاى آسمانى) بر آن باريده بود (ديار قوم لوط) گذشتند، آيا آن را نديدند؟ (آرى ديدند) ولى آنها به رستاخيز ايمان ندارند.

تفسير: اينهمه درس عبرت و اينهمه بيخبرى!

در اين آيات، قرآن مجيد براى دلدارى پيامبر ص و مؤمنان از يك سو و تهديد مشركان بهانه‌جو كه نمونه سخنانشان در آيات پيشين گذشت از سوى ديگر به تاريخ اقوام گذشته و سرگذشت شوم آنها اشاره كرده و مخصوصا روى شش قوم (فرعونيان، قوم نوح، قوم عاد، ثمود، اصحاب الرس، و قوم لوط) تكيه مى‌كند و درسهاى عبرتى كه از سرگذشت اين اقوام به طور كاملا فشرده و گويا منعكس مى‌كند.

نخست مى‌فرمايد:" ما به موسى، كتاب آسمانى داديم، و برادرش هارون را براى كمك، همراهش ساختيم" (وَ لَقَدْ آتَيْنا مُوسَى الْكِتابَ وَ جَعَلْنا مَعَهُ أَخاهُ هارُونَ وَزِيراً).

زيرا آنها برنامه سنگينى براى مبارزه در برابر فرعونيان بر دوش داشتند و مى‌بايست، اين كار انقلابى مهم را با كمك يكديگر به ثمر بنشانند.