مى‌شود.

" و هر كس گمراه شود، وزر و وبالش به گردن خود او است، بگو من فقط از انذار كنندگان و بيم دهندگانم (وَ مَنْ ضَلَّ فَقُلْ إِنَّما أَنَا مِنَ الْمُنْذِرِينَ‌).

و عواقب شوم آن دامن مرا نمى‌گيرد، وظيفه من بلاغ مبين و ابلاغ آشكار است، وظيفه من ارائه طريق و اصرار بر پيمودن راه است، اما آن كس كه مايل است در گمراهى بماند، تنها خويشتن را بدبخت كرده.

جالب اينكه در مورد هدايت مى‌گويد هر كسى هدايت شود به سود خويش است ولى در مورد ضلالت نمى‌گويد به زيان خود او است، بلكه مى‌گويد:" من از منذرين هستم" اين تفاوت تعبير ممكن است اشاره به اين باشد كه من در برابر گمراهان هرگز سكوت نمى‌كنم، و آنها را به حال خود رها نمى‌سازم، بلكه پيوسته انذار مى‌كنم و به اين كار ادامه مى‌دهم و خسته نمى‌شوم، چرا كه من انذار كننده‌ام. (البته در بعضى ديگر از آيات قرآن هر دو تعبير، مشابه آمده است ولى مى‌دانيم تفاوت تعبيرات هماهنگ با تفاوت مقامات است و گاه براى القاى معانى مختلف و متفاوت مى‌باشد).

قابل توجه اينكه اين سوره با ذكر اهميت قرآن آغاز شده و با تاكيد بر تلاوت قرآن پايان مى‌گيرد و ابتدا و انتها، قرآن است.

اين حمد و ستايش هم به نعمت قرآن بازمى‌گردد، هم هدايت الهى و هم مى‌تواند مقدمه‌اى براى جمله بعد باشد كه مى‌گويد:

" به زودى خداوند آياتش را به شما نشان مى‌دهد تا آن را بشناسيد"