و دگرگونيهاى عظيم واقع مى‌شود، و كوه‌ها از هم متلاشى مى‌گردند، اين نكته در بسيارى از سوره‌هاى آخر قرآن صريحا آمده است.

قرار گرفتن اين آيه در ميان آيات رستاخيز، دليل و گواه اين تفسير است.

ولى قرائن فراوانى در آيه وجود دارد كه تفسير ديگرى را تاييد مى‌كند و آن اينكه آيه فوق از قبيل آيات توحيد و نشانه‌هاى عظمت خداوند در همين دنيا است و به" حركت كره زمين" كه براى ما محسوس نيست اشاره مى‌كند.

1- آيه فوق مى‌گويد:" گمان مى‌كنى كوه‌ها جامد و ساكنند، در حالى كه همچون ابر در حركتند" معلوم است اين تعبير با حوادث آغاز رستاخيز سازگار نيست، چرا كه اين حوادث به قدرى آشكار است كه به تعبير قرآن" از مشاهده آنها مادران كودكان شيرخوار خود را فراموش مى‌كنند و زنان باردار سقط چنين مى‌نمايند، و مردم از شدت وحشت همچون مستانند در حالى كه مست نيستند"! (سوره حج آيه 2).

2- تشبيه به حركت ابرها متناسب حركات يك نواخت و نرم و بدون سر و صدا است، نه انفجارهاى عظيمى كه صداى رعد آسايش، گوشها را كر مى‌كند.

3- تعبير بالا نشان مى‌دهد، در عين اينكه ظاهرا كوه‌ها ساكنند در واقع در همان حال به سرعت حركت مى‌كنند (يعنى دو حالت از يك شى‌ء را در آن واحد بيان مى‌كند).

4- تعبير به" اتقان" كه به معنى منظم ساختن و محكم نمودن است نيز تناسب با زمان برقرارى نظام جهان دارد، نه زمانى كه اين نظام فرو مى‌ريزد و متلاشى و ويران مى‌گردد.

5- جمله" إِنَّهُ خَبِيرٌ بِما تَفْعَلُونَ‌" مخصوصا با توجه به اينكه" تفعلون"