ب- قرآن در آيه 243 همين سوره بقره سخن از جمعيت ديگرى به ميان مى‌آورد كه" از ترس مرگ (و طبق گفته مفسران به بهانه بيمارى طاعون از شركت در ميدان جهاد خوددارى كردند و) از خانه‌هاى خود بيرون رفتند خداوند فرمان مرگ به آنها داد و سپس آنها را زنده كرد" (فَقالَ لَهُمُ اللَّهُ مُوتُوا ثُمَّ أَحْياهُمْ‌).

گرچه بعضى از مفسران كه نتوانسته‌اند وقوع چنين حادثه غير عادى را تحمل كنند آن را تنها بيان يك مثال شمرده‌اند، ولى روشن است كه اين گونه تاويلات در برابر ظهور بلكه صراحت آيه در وقوع اين مساله، قابل قبول نيست.

ج- در آيه 55 و 56 سوره بقره درباره" بنى اسرائيل" مى‌خوانيم كه گروهى از آنها بعد از تقاضاى مشاهده خداوند گرفتار صاعقه مرگبارى شدند و مردند، سپس خداوند آنها را به زندگى بازگرداند تا شكر نعمت او را بجا آورند (ثُمَّ بَعَثْناكُمْ مِنْ بَعْدِ مَوْتِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ‌).

د- در آيه 110 سوره مائده ضمن بر شمردن معجزات عيسى ع مى‌خوانيم:

وَ إِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتى‌ بِإِذْنِي‌:" تو مردگان را به فرمان من زنده مى‌كردى".

اين تعبير نشان مى‌دهد كه مسيح ع از اين معجزه خود (احياى موتى) استفاده كرد، بلكه تعبير به فعل مضارع (تخرج) دليل بر تكرار آن است و اين خود يك نوع رجعت براى بعضى محسوب مى‌شود.

ه: بالآخره در سوره بقره در آيه 73 در مورد كشته‌اى كه در بنى اسرائيل براى پيدا كردن قاتلش نزاع و جدال برخاسته بود، قرآن مى‌گويد:" دستور داده شد گاوى را با ويژگيهايى سر ببرند و بخشى از آن را بر بدن مرده زنند تا به حيات بازگردد (و قاتل خود را معرفى كند و نزاع خاتمه يابد) (فَقُلْنا اضْرِبُوهُ بِبَعْضِها كَذلِكَ يُحْيِ اللَّهُ الْمَوْتى‌ وَ يُرِيكُمْ آياتِهِ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ‌) علاوه بر اين پنج مورد، موارد ديگرى در قرآن مجيد ديده مى‌شود همچون‌