" به آنها بگو اگر چنين اعتقادى داريد دليلتان را بياوريد اگر راست مى‌گوئيد" (قُلْ هاتُوا بُرْهانَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ‌).

در واقع آيات گذشته همه سخن از مبدء و نشانه‌هاى عظمت خدا در عالم هستى و مواهب و نعمتهاى او مى‌گفت، ولى در آخرين آيه، بحث را از يك گذرگاه ظريف به مساله معاد منتقل مى‌كند، چرا كه آغاز آفرينش خود دليلى بر انجام آن است و قدرت بر خلقت دليل روشنى بر معاد محسوب مى‌شود.

و از اينجا پاسخ سؤالى كه بسيارى از مفسران مطرح كرده‌اند معلوم مى‌شود و آن اينكه مشركان كه مخاطب اين آيات هستند غالبا عقيده به معاد (معاد جسمانى) نداشتند با اين حال چگونه ممكن است از آنها سؤال كنيم و اقرار بخواهيم؟

پاسخ اينكه اين سؤال، توأم با دليلى است كه طرف را وادار به اقرار مى‌كند زيرا همين كه معترف باشند كه آغاز آفرينش از او است، و اينهمه روزيها و مواهب از ناحيه او مى‌باشد، كافى است كه قبول كنند امكان بازگشت مجدد به زندگى در قيامت موجود است.

ضمنا منظور از" رزق آسمان"، باران و نور آفتاب و مانند آن است، و منظور از" رزق زمين" گياهان و مواد غذايى مختلفى است كه مستقيما از زمين مى‌رويد يا به طور غير مستقيم از زمين نشات مى‌گيرد همچون دامها، همچنين معادن و مواد گوناگونى كه انسان در زندگى خود از آن بهره مى‌گيرد.

نكته‌ها:

1- مضطرى كه دعاى او به اجابت مى‌رسد كيست؟

گرچه خداوند دعاى همه را- هر گاه شرائطش جمع باشد- اجابت مى‌كند ولى در آيات فوق مخصوصا روى عنوان" مضطر" تكيه شده است، به اين دليل كه يكى از شرائط اجابت دعا آن است كه انسان چشم از عالم اسباب بكلى برگيرد