در سومين سؤال، از اين سؤالات پنجگانه كه مجموعه‌اى از يك بازپرسى و محاكمه معنوى را تشكيل مى‌دهد، سخن از حل مشكلات، و شكستن بن‌بستها و اجابت دعاها است، مى‌گويد:

" آيا معبودهاى بى ارزش شما بهترند يا كسى كه دعاى مضطر و درمانده را به اجابت مى‌رساند و گرفتارى و بلا را بر طرف مى‌كند"؟! (أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ).

آرى در آن هنگام كه تمام درهاى عالم اسباب به روى انسان بسته مى‌شود كارد به استخوانش مى‌رسد، و از هر نظر درمانده و مضطر مى‌گردد، تنها كسى كه مى‌تواند قفل مشكلات را بگشايد، و بن‌بستها را بر طرف سازد، و نور اميد در دلها بپاشد، و درهاى رحمت به روى انسانها درمانده بگشايد، تنها ذات پاك او است و نه غير او.

از آنجا كه اين واقعيت به عنوان يك احساس فطرى در درون جان همه انسانها است، بت پرستان نيز به هنگامى كه در ميان امواج خروشان دريا گرفتار مى‌شوند تمام معبودهاى خود را فراموش كرده، دست به دامن لطف" اللَّه" مى‌زنند همانگونه كه قرآن مى‌گويد: فَإِذا رَكِبُوا فِي الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ‌:" هنگامى كه سوار كشتى مى‌شوند خدا را مى‌خوانند در حالى كه پرستش را مخصوص او مى‌دانند (عنكبوت- 65).

سپس مى‌افزايد:

نه تنها مشكلات و ناراحتيها را بر طرف مى‌سازد بلكه" شما را خلفاى زمين قرار مى‌دهد" (وَ يَجْعَلُكُمْ خُلَفاءَ الْأَرْضِ‌).

" آيا با اينهمه معبودى با خدا است"؟ (أَ إِلهٌ مَعَ اللَّهِ‌).

" ولى شما كمتر متذكر مى‌شويد" و از اين دلائل روشن پند و اندرز نمى‌گيريد