پاسخ اين سؤال را در بحثهاى مربوط به اعجاز گفته‌ايم كه گاهى حتى افراد غير مؤمن بر اثر رياضتهاى پرمشقت و مبارزه با نفس، توانايى بر پاره‌اى از خارق عادات پيدا مى‌كنند ولى تفاوت آن با معجزات اين است كار آنها چون متكى به قدرت محدود بشرى است هميشه محدود است، در حالى كه معجزات متكى بر قدرت بى پايان خدا است و قدرت او همچون ساير صفاتش نامحدود مى‌باشد.

لذا مى‌بينيم عفريت توانايى خود را محدود مى‌كند برآوردن تخت ملكه سبا در مدت توقف سليمان در مجلس داورى و بررسى امور كشور، در حالى كه" آصف بن برخيا" هيچ حدى براى آن قائل نمى‌شود و محدود ساختن به يك چشم بر هم زدن در حقيقت اشاره به كمترين زمان ممكن است، و مسلم است كه سليمان از چنين كارى كه معرفى يك فرد صالح است حمايت مى‌كند، نه از كار عفريتى كه ممكن است كوته‌نظران را به اشتباه بيفكند و آن را دليل بر پاكى او بگيرند.

بديهى است كه هر كس كار مهمى در جامعه انجام دهد و مورد قبول واقع شود خط فكرى و اعتقادى خود را در لابلاى آن تبليغ كرده است، و نبايد در حكومت الهى سليمان، ابتكار عمل به دست عفريتها بيفتد، بلكه بايد آنها كه علمى از كتاب الهى دارند بر افكار و عواطف مردم حاكم گردند.

2- قدرت و امانت دو شرط مهم‌

در آيات فوق و همچنين" آيه 26 سوره قصص" مهمترين شرط براى يك كارمند يا كارگر نمونه دو چيز بيان شده: نخست قوت و توانايى، و ديگر امانت و درستكارى.

البته گاه مبانى فكرى و اخلاقى انسان ايجاب مى‌كند كه داراى اين صفت باشد (همانگونه كه در مورد موسى در سوره قصص آمده است) و گاه نظام جامعه و حكومت صالح ايجاب مى‌كند كه حتى عفريت جن به اين دو صفت الزاما متصف‌