تا راه را براى تسليم بى قيد و شرط آنها و ايمانشان به قدرت اللَّه هموار سازد، و نياز به حضور در ميدان نبرد و خونريزى نباشد.

او مى‌خواست ايمان به اعماق وجود ملكه سبا و اطرافيانش راه يابد تا سايرين را نيز دعوت به تسليم و پذيرش ايمان كنند.

نخست" عفريتى از جن رو به سوى سليمان كرد و گفت من تخت او را پيش از آنكه مجلس تو پايان گيرد و از جاى برخيزى نزد تو مى‌آورم" (قالَ عِفْرِيتٌ مِنَ الْجِنِّ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ تَقُومَ مِنْ مَقامِكَ‌) [1] من اين كار را با زحمت انجام نمى‌دهم و در اين امانت گرانقيمت نيز خيانتى نمى‌كنم، چرا كه" من نسبت به آن توانا و امينم"! (وَ إِنِّي عَلَيْهِ لَقَوِيٌّ أَمِينٌ‌).

" عفريت" به معنى فرد گردنكش و خبيث است، و جمله" إِنِّي عَلَيْهِ لَقَوِيٌّ أَمِينٌ‌" كه از جهات مختلفى توام با تاكيد است (ان- جمله اسميه- لام) نيز نشان مى‌دهد كه بيم خيانت در اين عفريت مى‌رفته، لذا در مقام دفاع از خود برآمده و قول امانت و وفادارى داده است.

به هر حال سرگذشت سليمان مملو است از شگفتيها و خارق عادات، و جاى تعجب نيست كه عفريتى اينچنين بتواند در يك مدت كوتاه يعنى يك يا چند ساعت كه سليمان در مجلس خويش براى داورى ميان مردم، يا رسيدگى به امور مملكت، يا نصيحت و ارشاد، نشسته است چنين امر مهمى را انجام دهد.

[1] كلمه" آتى" ممكن است" اسم فاعل" باشد و ممكن است" فعل مضارع" از ماده" اتى" ولى احتمال اول مناسبتر به نظر مى‌رسد (دقت كنيد).