البته اين تهديد، براى فرستادگانى كه وضع سليمان را از نزديك ديدند و لشكر و عسكر او را تماشا كردند، يك تهديد جدى و قابل ملاحظه بود.

با توجه به آنچه در آيات قبل خوانديم كه سليمان دو چيز از آنها خواسته بود" ترك برترى جويى"،" تسليم در برابر حق" و پاسخ ندادن آنها به اين دو امر و توسل به ارسال هديه دليل بر امتناع آنها از پذيرش حق و ترك استعلاء بود و به اين دليل آنها را تهديد به فشار نظامى مى‌كند.

هر گاه ملكه سبا و اطرافيان او، تقاضاى دليل و مدرك يا معجزه و مانند آن كرده بودند، به آنها حق مى‌داد كه بيشتر تحقيق كنند، اما فرستادن هديه، ظاهرش اين بود كه آنها در مقام انكارند.

اين را نيز مى‌دانيم كه مهمترين خبر ناگوارى كه هدهد به سليمان درباره اين قوم و جمعيت داد، اين بود كه آنها آفتاب‌پرستند، و خداوند بزرگ را كه بر غيب و شهود آسمان و زمين سلطه دارد رها كرده، در برابر مخلوقى به خاك مى‌افتند.

سليمان از اين مساله ناراحت شد، و مى‌دانيم بت پرستى چيزى نيست كه آئين‌هاى الهى در برابر آن سكوت كند، و يا بت پرستان را به عنوان يك اقليت مذهبى تحمل نمايد، بلكه در صورت لزوم با توسل به زور بتكده‌ها را ويران خواهد كرد و آئين شرك و بت پرستى را برمى‌چيند.

از توضيحاتى كه در بالا داديم روشن مى‌شود كه تهديد سليمان با اصل اساسى" لا إِكْراهَ فِي الدِّينِ‌" تضادى ندارد كه بت پرستى دين نيست بلكه يك خرافه و انحراف است.