به قرينه آياتى كه از علم بافتن زره و مانند آن سخن مى‌گويد خصوص اين علم را مورد توجه قرار داده‌اند.

ولى روشن است كه" علم" در اينجا معنى گسترده و وسيعى دارد كه علم توحيد و اعتقادات مذهبى و قوانين دينى، و همچنين علم قضاوت، و تمام علومى را كه براى تشكيل چنان حكومت وسيع و نيرومندى لازم بوده است در برمى‌گيرد، زيرا تاسيس يك حكومت الهى بر اساس عدل و داد، حكومتى آباد و آزاد، بدون بهره‌گيرى از يك علم سرشار امكان پذير نيست، و به اين ترتيب قرآن مقام علم را در جامعه انسانى و در تشكيل حكومت به عنوان نخستين سنگ زير بنا مشخص ساخته است.

و به دنبال اين جمله از زبان داود و سليمان چنين نقل مى‌كند:" و آنها گفتند حمد و ستايش از آن خداوندى است كه ما را بر بسيارى از بندگان مؤمنش برترى بخشيد" (الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي فَضَّلَنا عَلى‌ كَثِيرٍ مِنْ عِبادِهِ الْمُؤْمِنِينَ‌).

جالب اينكه بلافاصله بعد از بيان موهبت بزرگ" علم" سخن از" شكر" به ميان آمده، تا روشن شود هر نعمتى را شكرى لازم است، و حقيقت شكر آن است كه از آن نعمت در همان راهى كه براى آن آفريده شده است استفاده شود و اين دو پيامبر بزرگ از نعمت علمشان در نظام بخشيدن به يك حكومت الهى حد اكثر بهره را گرفتند.

ضمنا آنها معيار برترى خود را بر ديگران در" علم" خلاصه كردند، نه در قدرت و حكومت، و شكر و سپاس را نيز در برابر علم شمردند نه بر مواهب ديگر چرا كه هر ارزشى است براى علم است و هر قدرتى است از علم سرچشمه مى‌گيرد.

اين نكته نيز قابل توجه است كه آنها از حكومت بر يك ملت با ايمان شكر مى‌كنند چرا كه حكومت بر گروهى فاسد و بى ايمان افتخار نيست.

در اينجا سؤالى پيش مى‌آيد و آن اينكه چرا آنها در مقام شكرگزارى‌