[سوره النمل (27): آيات 15 تا 16]

وَ لَقَدْ آتَيْنا داوُدَ وَ سُلَيْمانَ عِلْماً وَ قالا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي فَضَّلَنا عَلى‌ كَثِيرٍ مِنْ عِبادِهِ الْمُؤْمِنِينَ (15) وَ وَرِثَ سُلَيْمانُ داوُدَ وَ قالَ يا أَيُّهَا النَّاسُ عُلِّمْنا مَنْطِقَ الطَّيْرِ وَ أُوتِينا مِنْ كُلِّ شَيْ‌ءٍ إِنَّ هذا لَهُوَ الْفَضْلُ الْمُبِينُ (16)

ترجمه:

15- ما به داود و سليمان علم قابل ملاحظه‌اى بخشيديم، و آنها گفتند حمد از آن خداوندى است كه ما را بر بسيارى از بندگان مؤمنش برترى بخشيد.

16- و سليمان وارث داود شد، و گفت اى مردم! به ما سخن گفتن پرندگان تعليم داده شده است و از هر چيز به ما عطا گرديده اين فضيلت آشكارى است.

تفسير: حكومت داود و سليمان‌

به دنبال نقل گوشه‌اى از داستان موسى ع به بحث پيرامون دو تن ديگر از پيامبران بزرگ الهى،" داود" و" سليمان" مى‌پردازد، البته در مورد او اشاره‌اى بيش نيست، اما در مورد سليمان، بحث مشروحترى آمده است.

ذكر گوشه‌اى از داستان اين دو پيامبر، بعد از داستان موسى ع به خاطر آن است كه اينها نيز از پيامبران بنى اسرائيل بودند، و تفاوتى كه تاريخ آنها با تواريخ پيامبران ديگر دارد اين است كه اينها بر اثر آمادگى محيط فكرى و اجتماعى بنى اسرائيل توفيق يافتند دست به تاسيس حكومت عظيمى بزنند، و آئين الهى‌