معمولا جنبه‌هاى عملى را بيان مى‌كند، و" علم" جنبه‌هاى نظرى را، به تعبير ديگر" عليم" از آگاهى بى پايان خدا خبر مى‌دهد، و" حكيم" از نظر و حساب و هدفى كه در ايجاد اين عالم و نازل كردن قرآن به كار رفته است.

و چنين قرآنى كه از ناحيه چنان پروردگارى نازل مى‌شود، بايد كتاب مبين و روشنگر باشد، و مايه هدايت و بشارت مؤمنان، و داستانهايش خالى از هر گونه خرافه و تحريف‌ [1]

نكته: واقع نگرى و ايمان‌

مساله مهم در زندگى انسان اين است كه واقعيات را آن چنان كه هست درك كند، و در برابر آن موضع‌گيرى صريح داشته باشد، پندارها، پيشداوريها، و تمايلات انحرافى، حب و بغضها، مانع از درك و ديد واقعيات آن چنان كه هست نگردد، و مهمترين تعريفى كه براى فلسفه شده است همين است،" درك حقايق اشياء آن چنان كه هست".

به همين دليل يكى از مهمترين تقاضاهايى كه معصومين از خدا داشتند اين بود اللهم ارنى الاشياء كما هى:" خداوندا واقعيتها و موجودات را آن گونه كه هست به من نشان ده" (تا ارزشها را به درستى بشناسم و حق آن را ادا كنم).

[1]" تلقى" مضارع مجهول از باب" تفعيل" است ثلاثى مجرد آن متعدى به يك مفعول مى‌شود (لقى) و ثلاثى مزيد آن متعدى به دو مفعول، در آيه مورد بحث خداوند فاعل است و القاء كننده قرآن، پيامبر مفعول اول، و قرآن مفعول ثانى، و در اينجا چون به صورت فعل مجهول آمده مفعول اول به جاى فاعل نشسته، و مفعول دوم صريحا در كلام آمده است.