و روز در نمازهاى خود با گفتن" اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِيمَ‌" از خدا مى‌خواهيم كه ما را در اين مسير ثابت دارد و تداوم بخشد كه بى لطف او اين تداوم ممكن نيست.

از اين گذشته، استفاده از آيات قرآن و كتاب مبين، تنها براى كسانى ميسر است كه روح حقيقت‌طلبى و حق جويى در آنها باشد، هر چند هنوز به هدايت كامل نرسيده باشند، و اگر مى‌بينيم در يك جا قرآن مايه هدايت" پرهيزگاران" معرفى شده (بقره آيه 2) و در جاى ديگر مايه هدايت" مسلمين" (سوره نحل آيه 102) و در اينجا مايه هدايت" مؤمنين"، يك دليلش همين است كه لا اقل تا مرحله‌اى از تقوى و تسليم و ايمان به واقعيتها در دل انسان نباشد به دنبال حق نمى‌رود، و از نور اين كتاب مبين، بهره نمى‌گيرد كه قابليت محل نيز شرط است.

از همه اينها گذشته،" هدايت" و" بشارت" توأم با يكديگر تنها براى مؤمنان است و ديگران را چنين بشارتى نيست.

و از اينجا روشن مى‌شود كه اگر در بعضى از آيات قرآن، هدايت به طور وسيع و گسترده براى عموم مردم شمرده است (هُدىً لِلنَّاسِ‌) (بقره- 185) منظور همه كسانى است كه زمينه مساعدى براى پذيرش حق دارند، و گرنه لجوجان متعصب و سرسخت، كوردلانى هستند كه اگر بجاى يك خورشيد هزاران آفتاب بر آنها بتابد، كمترين بهره‌اى از آن نمى‌گيرند.