[سوره الشعراء (26): آيات 192 تا 197]

وَ إِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعالَمِينَ (192) نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ (193) عَلى‌ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ (194) بِلِسانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ (195) وَ إِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ (196)

أَ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُمْ آيَةً أَنْ يَعْلَمَهُ عُلَماءُ بَنِي إِسْرائِيلَ (197)

ترجمه:

192- و اين (قرآن) از سوى پروردگار جهانيان نازل شده است.

193- روح الامين آن را نازل كرده است ...

194- بر قلب (پاك) تو، تا (مردم را) انذار كنى.

195- آن را به زبان عربى آشكار نازل كرد.

196- و توصيف آن در كتب پيشينيان نيز آمده است.

197- آيا همين نشانه براى آنها كافى نيست، كه علماى بنى اسرائيل به خوبى از آن آگاهند.

تفسير: عظمت قرآن در كتب پيشين‌

بعد از بيان هفت داستان از ماجراى انبياى پيشين و درسهاى عبرت‌انگيزى كه در تاريخ آنها نهفته بود بار ديگر قرآن به همان بحثى بازمى‌گردد كه سوره با آن‌