در پايان اين داستان همان را مى‌گويد كه در پايان شش داستان گذشته از انبياء بزرگ آمده بود:

مى‌فرمايد:" در سرگذشت مردم سرزمين" ايكه" و دعوت پر مهر پيامبرشان شعيب، و لجاجتها و سرسختيها و تكذيبهاى آنان، و سرانجام نابودى اين قوم ستمگر با صاعقه مرگبار، نشانه و درس عبرتى است" (إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً).

" اما اكثر آنها ايمان نياوردند" (وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ‌).

با اين حال خداوند رحيم و مهربان به آنها مهلت كافى داد تا به خود آيند و خويشتن را اصلاح كنند، و هنگامى كه مستوجب عذاب شدند با قدرت قهاريش آنها را گرفت، آرى" پروردگار تو شكست ناپذير و رحيم است" (وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ‌).

نكته‌ها:

1- هماهنگى كامل در دعوت انبيا

در پايان سرگذشت اين هفت پيامبر بزرگ كه يك حلقه كامل را از نظر درس‌هاى تربيتى تشكيل مى‌دهد، توجه به اين نكته لازم است كه سرگذشت اين پيامبران در سوره‌هاى ديگرى از قرآن نيز آمده است، ولى در هيچ موردى به اين شكل مطرح نشده كه آغاز دعوت همه آنها هماهنگ، و پايان همه آنها نيز هماهنگ بيان شده باشد.

در پنج قسمت از اين داستانها محتواى دعوت، تقوى است، و سپس روى امانت پيامبر و عدم مطالبه اجر و پاداش تكيه شده است.

و بعد از آن از مهمترين انحرافاتى كه در آن محيط رواج داشته با لحنى‌