[سوره الشعراء (26): آيات 153 تا 159]
قالُوا إِنَّما أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ (153) ما أَنْتَ إِلاَّ بَشَرٌ مِثْلُنا فَأْتِ بِآيَةٍ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (154) قالَ هذِهِ ناقَةٌ لَها شِرْبٌ وَ لَكُمْ شِرْبُ يَوْمٍ مَعْلُومٍ (155) وَ لا تَمَسُّوها بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذابُ يَوْمٍ عَظِيمٍ (156) فَعَقَرُوها فَأَصْبَحُوا نادِمِينَ (157)
فَأَخَذَهُمُ الْعَذابُ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (158) وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (159)
ترجمه:
153- گفتند (اى صالح) تو عقل خود را از دست دادهاى.
154- تو فقط بشرى همچون ما هستى اگر راست مىگويى آيت و نشانهاى بياور.
155- گفت اين ناقهاى است كه براى او سهمى (از آب قريه) است و براى شما سهم روز معينى.
156- كمترين آزارى به آن نرسانيد كه عذاب روز عظيم شما را فرو خواهد گرفت.