" فاره" از ماده" فره" (بر وزن فرح) در اصل به معنى شادى توأم با بى خبرى و هواپرستى است، گاهى نيز به معنى مهارت در انجام كارى آمده است، گرچه هر دو معنى با آيه فوق متناسب است، اما با توجه به ملامت و سرزنش حضرت صالح، معنى اول مناسبتر به نظر مى‌رسد.

از مجموع اين آيات با مقايسه به صفاتى كه در آيات گذشته درباره قوم عاد گفته شد چنين استفاده مى‌شود كه قوم عاد بيشتر بر" خودخواهى" و" مقام‌پرستى" و" خودنمايى" تكيه داشتند، در حالى كه قوم ثمود بيشتر اسير شكم، و زندگى مرفه و پرناز و نعمت بودند، ولى هر دو در يك سرنوشت شوم اشتراك پيدا كردند كه دعوت انبياء را براى بيرون آمدن از زندان" خودپرستى" و رسيدن به" خدا پرستى" زير پا گذاشتند، و به كيفر اعمالشان رسيدند.

" از مخالفت فرمان خدا بپرهيزيد و مرا اطاعت كنيد" (فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ‌).