بيشترين قرار داديم".

و به اين ترتيب زندگى شما را هم از نظر نيروى انسانى، هم كشاورزى و باغدارى، و هم دامدارى و وسائل حمل و نقل پر بار ساختيم، به گونه‌اى كه در زندگى خود احساس كمترين كمبود و ناراحتى نداشته باشيد.

ولى چه شد كه بخشنده اين همه نعمتها را فراموش كرديد، شب و روز بر سر سفره او نشستيد و او را نشناختيد.

سپس به آخرين مرحله از سخنانش پرداخته و آنها را تهديد و انذار به كيفر الهى مى‌كند، و مى‌گويد: اگر كفران كنيد" من بر شما از عذاب روز بزرگ مى‌ترسم" (إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ عَذابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ‌).

روزى كه نتيجه آن همه ظلم و ستم و غرور و استكبار و هواپرستى و بيگانگى از پروردگار را با چشم خود خواهيد ديد.

معمولا" يَوْمٍ عَظِيمٍ‌" (روز بزرگ) در قرآن به قيامت اطلاق مى‌شود كه از هر نظر عظمت دارد، ولى گاه در آيات قرآن به روزهاى سخت و وحشتناكى كه بر امتها گذشته، نيز اطلاق شده است، آن چنان كه در همين سوره در داستان شعيب مى‌خوانيم كه پس از سرسختى و لجاجت در مقابل حق، خداوند آنها را با مجازات دردناكى (صاعقه‌اى كه از قطعه ابرى فرود آمد) كيفر داد، و سپس از اين روز به عنوان" يوم عظيم" ياد مى‌كند: فَأَخَذَهُمْ عَذابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كانَ عَذابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ‌.