است، تا از اين راه، حس شكرگزارى آنها را تحريك كند، شايد به سوى خدا آيند.

و در اين زمينه از روش اجمال و تفصيل كه براى دلنشين كردن بحثها بسيار مفيد است استفاده مى‌كند، نخست روى سخن را به آنها كرده مى‌گويد:" از خدايى بپرهيزيد كه شما را به نعمتهايى كه مى‌دانيد امداد كرد" و به طور مداوم و منظم آنها را در اختيار شما نهاد (وَ اتَّقُوا الَّذِي أَمَدَّكُمْ بِما تَعْلَمُونَ‌) [1]

" شما را به چهارپايان و پسران (لايق و برومند) امداد كرد" (أَمَدَّكُمْ بِأَنْعامٍ وَ بَنِينَ‌).

از يك سو سرمايه‌هاى مادى كه قسمت مهمى از آن- مخصوصا در آن عصر- چهارپايان و دامها بودند در اختيار شما گذاشت، و از سوى ديگر نيروى انسانى كافى كه بتواند آن را حفظ و نگاهدارى كند و پرورش دهد.

اين تعبير در آيات مختلف قرآن تكرار شده است كه به هنگام برشمردن نعمتهاى مادى نخست به" اموال" اشاره مى‌كند، بعد به" نيروى انسانى" كه حافظ و نگاهبان و پرورش دهنده اموال است، و اين يك ترتيب طبيعى به نظر مى‌رسد نه اينكه اموال از اهميت بيشترى برخوردار باشد.

در آيه 6 سوره اسراء مى‌خوانيم: وَ أَمْدَدْناكُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِينَ وَ جَعَلْناكُمْ أَكْثَرَ نَفِيراً:" ما شما را بوسيله اموال و فرزندان امداد كرديم و جمعيت شما را

[1]" امدكم" از ماده" امداد" در اصل به اين گفته مى‌شود كه امورى را پشت سر هم و به طور منظم قرار دهند، و از آنجا كه خداوند نعمتهايش را به طور دائم و تحت نظام خاصى به بندگان ارزانى مى‌دارد از آن تعبير به" امداد" شده.