[سوره الشعراء (26): آيات 116 تا 122]

قالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ (116) قالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ (117) فَافْتَحْ بَيْنِي وَ بَيْنَهُمْ فَتْحاً وَ نَجِّنِي وَ مَنْ مَعِيَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (118) فَأَنْجَيْناهُ وَ مَنْ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ (119) ثُمَّ أَغْرَقْنا بَعْدُ الْباقِينَ (120)

إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (121) وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (122)

ترجمه:

116- گفتند: اى نوح اگر خوددارى نكنى، سنگباران خواهى شد.

117- گفت: پروردگارا: قوم من، مرا تكذيب كردند.

118- اكنون ميان من و اينها جدايى بيفكن (و داورى كن).

119- ما، او و كسانى را كه با او بودند در كشتى كه مملو (از انسان و انواع حيوانات) بود رهايى بخشيديم.

120- سپس بقيه را غرق كرديم.

121- در اين ماجرا نشانه روشنى است، اما اكثر آنها ايمان نياوردند.

122- و پروردگار تو عزيز و رحيم است.