" از خدا بترسيد و تقوا پيشه كنيد و مرا اطاعت نمائيد" كه اطاعت من اطاعت خدا است (فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ‌).

اين تعبير نشان مى‌دهد كه نوح ع سابقه ممتدى از امانت در ميان قوم خود داشت و او را با اين صفت والا مى‌شناختند لذا مى‌گويد: به همين دليل من در اداى رسالت الهى امينم و خيانتى از من نخواهيد ديد.

مقدم داشتن" تقوا" بر" اطاعت" به خاطر اين است كه تا ايمان و اعتقادى نسبت به" اللَّه" و ترس از او در ميان نباشد، اطاعت از فرمان پيامبرش صورت نخواهد گرفت.

دگر بار نوح به دليل ديگرى بر حقانيت خود، تمسك مى‌جويد، دليلى كه زبان بهانه‌جويان را كوتاه مى‌سازد، مى‌گويد:" من از شما در برابر اين دعوتم مزدى نمى‌طلبم" (وَ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ).

" اجر و پاداش من تنها بر پروردگار عالميان است" (إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلى‌ رَبِّ الْعالَمِينَ‌).

روشن است انگيزه‌هاى الهى معمولا دليل بر صداقت مدعى نبوت است، در حالى كه انگيزه‌هاى مادى به خوبى نشان مى‌دهد كه هدف سودجويى است، مخصوصا اعراب آن عصر با اين مساله در مورد كاهنان و افرادى شبيه آنان آشنا بودند.