[سوره الشعراء (26): آيات 83 تا 87]

رَبِّ هَبْ لِي حُكْماً وَ أَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ (83) وَ اجْعَلْ لِي لِسانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ (84) وَ اجْعَلْنِي مِنْ وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِيمِ (85) وَ اغْفِرْ لِأَبِي إِنَّهُ كانَ مِنَ الضَّالِّينَ (86) وَ لا تُخْزِنِي يَوْمَ يُبْعَثُونَ (87)

ترجمه:

83- پروردگارا! به من علم و دانش مرحمت فرما، و مرا به صالحان ملحق كن.

84- و براى من در ميان امت‌هاى آينده زبان صدق (و ذكر خير) قرار ده.

85- و مرا از وارثان بهشت پر نعمت گردان.

86- و پدرم (عمويم) را بيامرز كه او از گمراهان بود.

87- و مرا در روزى كه مردم مبعوث مى‌شوند، شرمنده و رسوا مكن‌

تفسير: دعاهاى پر بار ابراهيم (ع)

در اينجا دعاهاى ابراهيم و تقاضاهاى او از پيشگاه خدا شروع مى‌شود، گويى پس از دعوت آن قوم گمراه به سوى پروردگار، و بيان جلوه‌هاى ربوبيت او در عالم هستى يكباره از آنها بريده و رو بدرگاه خدا مى‌آورد و هر چه مى‌خواهد از او مى‌خواهد تا به قوم بت‌پرست نشان دهد هر چه براى دنيا و آخرت مى‌خواهيد بايد از او بطلبيد ضمنا تاكيد ديگرى است بر ربوبيت مطلقه خداوند.

نخستين تقاضايى كه از پيشگاهش مى‌كند اين است:" پروردگارا! به من علم و دانش و حق بينى مرحمت فرما و مرا به صالحان ملحق كن" (رَبِّ هَبْ لِي حُكْماً وَ أَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ‌).