درست هنگامى كه آخرين نفر از بنى اسرائيل از دريا بيرون آمد و آخرين نفر از فرعونيان داخل دريا شد فرمان داديم آبها به حال اول بازگردند، امواج خروشان يك مرتبه فرو ريختند و سر بر هم نهادند، فرعون و لشكرش را همچون پرهاى كاه با خود به هر جا بردند، در هم كوبيدند و نابود كردند.

قرآن در يك عبارت كوتاه اين ماجرا را بيان كرده مى‌گويد:" سپس ديگران را غرق كرديم" (ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ‌).

و به اين ترتيب همه چيز در يك لحظه پايان گرفت، بردگان اسير آزاد شدند و جباران مغرور گرفتار و نابود گشتند، تاريخ و رق خورد، تمدنى خيره كننده كه بر ويرانه‌هاى خانه‌هاى مستضعفان پى‌ريزى شده بود از صفحه عالم محو گشت، دوران آن مستكبران پايان گرفت و مستضعفان وارث ملك و حكومت آنها شدند.

جايى كه فرعونيان با ديدن آن صحنه‌هاى عجيب ايمان نياوردند از اين قوم مشرك تعجب مكن، و از عدم ايمانشان نگران مباش كه تاريخ از اين صحنه‌ها بسيار به خاطر دارد.

تعبير به" اكثر" اشاره به اين است كه گروهى از فرعونيان دست به دامن آئين موسى زدند و به جمع ياران او پيوستند، نه تنها" آسيه" همسر فرعون و دوست با وفاى موسى كه در قرآن از او به عنوان" مؤمن آل فرعون" ياد شده، بلكه جمع ديگرى همانند ساحران توبه‌كار به او پيوستند.