من با من است و به زودى مرا هدايت خواهد كرد" (قالَ كَلَّا إِنَّ مَعِي رَبِّي سَيَهْدِينِ‌).

اين تعبير ممكن است اشاره به همان وعده‌اى بوده باشد كه خداوند به هنگام ماموريت دادن به موسى و هارون فرمود: إِنَّنِي مَعَكُما أَسْمَعُ وَ أَرى‌:" من همه جا با شما هستم مى‌شنوم و مى‌بينم" (سوره طه آيه 46).

او مى‌داند خدا همه جا با او است مخصوصا تكيه روى نام" رب" (خداوند مالك و مصلح) نشان مى‌دهد كه او مى‌دانست كه اين راه را نه با پاى خود مى‌پيمايد كه با لطف خداوند قادر مهربان طى مى‌كند.

همان عصائى كه يك روز آيت انذار است و روز ديگر نشانه رحمت و نجات.

موسى ع چنين كرد و عصا را به دريا زد، در اينجا صحنه عجيبى نمايان گشت كه برق شادى در چشمهاى و دلهاى بنى اسرائيل نمايان گرديد:" ناگهان دريا شكافته شد، آبها قطعه قطعه شدند، و هر بخشى همچون كوهى عظيم روى هم انباشته گشت"! و در ميان آنها جاده‌ها نمايان شد (فَانْفَلَقَ فَكانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ‌).

" انفلق" از ماده" فلق" (بر وزن فرق) به معنى شكافته شدن است، و" فرق" (بر وزن رزق) از ماده" فرق" (بر وزن حلق) به معنى جدا شدن است، به تعبير ديگر (به گونه‌اى كه راغب در مفردات گويد) فرق" فلق" و" فرق" اين است كه اولى اشاره به شكافتن مى‌كند و دومى جدا شدن، و لذا" فرقه"