محتواى سوره شعراء

معروف در ميان مفسران اين است كه تمام آيات 227 گانه اين سوره جز چهار آيه آخر آن، در مكه نازل شده است‌ [1] لحن آيات اين سوره نيز با ديگر سوره‌هاى مكى كاملا هماهنگ است، و مى‌دانيم در سوره‌هاى مكى كه در آغاز دعوت اسلام نازل گرديد بيشتر روى اصول اعتقادى، توحيد و معاد و دعوت پيامبران خدا و اهميت قرآن تكيه مى‌شد، و تقريبا تمام بحثهاى سوره شعراء پيرامون همين مسائل دور مى‌زند.

در حقيقت مى‌توان محتواى اين سوره را در چند بخش خلاصه كرد:

بخش اول طليعه سوره است كه از حروف مقطعه، و سپس عظمت مقام قرآن و تسلى خاطر پيامبر ص در برابر پافشارى و خيره سرى مشركان و اشاره‌اى به بعضى از نشانه‌هاى توحيد و صفات خدا سخن مى‌گويد.

بخش دوم فرازهايى از سرگذشت هفت پيامبر بزرگ و مبارزات آنها را با قومشان، و لجاجتها و خيره‌سريهاى آنان را در برابر اين پيامبران بازگو مى‌كند، كه بعضى مانند داستان موسى و فرعون مشروحتر، و بعضى ديگر مانند سرگذشت ابراهيم و نوح و هود و صالح و لوط و شعيب كوتاهتر است.

مخصوصا در اين بخش، اشاره به منطق ضعيف و تعصب آميز مشركان در هر عصر

[1] تفسير" مجمع البيان"، تفسير" فخر رازى" و تفسير" قرطبى" و تفسير" تبيان" در تفسير" روح المعانى" پنج آيه را استثناء كرده است، ولى بعضى از مفسران همچون علامه طباطبائى در" الميزان" استثناء اين آيات را نپذيرفته‌اند، و بخواست خدا در ذيل همان آيات بحث بيشترى خواهيم داشت.