آنها به چراغهاى راهنمايى در درياها و صحراها مى‌مانند كه گم گشتگان را به سوى خود مى‌خوانند و از فرو غلتيدن در گرداب، و افتادن در پرتگاهها رهايى مى‌بخشند.

در روايات متعددى مى‌خوانيم كه اين آيه درباره على ع و ائمه اهل بيت ع وارد شده، و يا در روايت ديگرى از امام صادق ع مى‌خوانيم كه:" منظور از اين آيه مائيم" [1] بدون ترديد ائمه اهل بيت ع از روشنترين مصداقهاى آيه مى‌باشند، اما اين مانع از گسترش مفهوم آيه نخواهد بود كه مؤمنان ديگر نيز هر كدام در شعاعهاى مختلف امام و پيشواى ديگران باشند.

بعضى از مفسران از اين آيه چنين استفاده كرده‌اند كه تقاضاى رياست معنوى و روحانى و الهى نه تنها مذموم نيست، بلكه مطلوب و مرغوب نيز مى‌باشد [2] ضمنا بايد توجه داشت كه واژه" امام" هر چند مفرد است گاه به معنى جمع مى‌آيد و در آيه مورد بحث چنين است.

" آنها كسانى هستند كه درجات عالى بهشت در برابر صبر و استقامتشان به آنها پاداش داده مى‌شود" (أُوْلئِكَ يُجْزَوْنَ الْغُرْفَةَ بِما صَبَرُوا).

" غرفة" از ماده" غرف" (بر وزن حرف) به معنى برداشتن چيزى و تناول آن است، و غرفه به چيزى مى‌گويند كه برمى‌دارند و تناول مى‌كنند (مانند

[1] اين روايات را" على بن ابراهيم" و نويسنده كتاب" نور الثقلين" در تفسيرهايشان ذيل آيه مورد بحث مشروحا آورده‌اند.

[2] به تفسير" قرطبى" و تفسير" فخر رازى" مراجعه شود.