لهو و لعب و شرب خمر و دروغ و غيبت و امثال آن را نيز در برمى‌گيرد.

اين احتمال نيز دور به نظر نمى‌رسد كه هر دو تفسير در معنى آيه جمع باشد و به اين ترتيب عباد الرحمن و بندگان خاص خدا نه شهادت به دروغ مى‌دهند، و نه در مجالس لهو و باطل و گناه حضور مى‌يابند، چرا كه حضور در اين مجالس علاوه بر امضاى گناه، مقدمه آلودگى قلب و روح است.

سپس در ذيل آيه به همين صفت برجسته آنان كه داشتن هدف مثبت در زندگى است اشاره كرده مى‌گويد:" آنها هنگامى كه با لغو و بيهودگى برخورد كنند، بزرگوارانه از كنار آن مى‌گذرند" (وَ إِذا مَرُّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا كِراماً).

در حقيقت آنها نه در مجلس باطل حضور پيدا مى‌كنند و نه آلوده لغو و بيهودگى مى‌شوند.

و با توجه به اينكه" لغو" شامل هر كارى كه هدف عاقلانه‌اى در آن نباشد مى‌گردد، نشان مى‌دهد كه آنها در زندگى هميشه هدف معقول و مفيد و سازنده‌اى را تعقيب مى‌كنند، و از بيهوده‌گرايان و بيهوده‌كاران متنفرند، و اگر اين گونه كارها در مسير زندگى آنان قرار گيرد، چنان از كنار آن مى‌گذرند كه بى اعتنايى آنها خود دليل عدم رضاى باطنيشان به اين اعمال است، و آن چنان بزرگوارند كه هرگز محيطهاى آلوده در آنان اثر نمى‌گذارد، و رنگ نمى‌پذيرند.

بدون شك بى اعتنايى به اين صحنه‌ها در صورتى است كه راهى براى مبارزه با فساد و نهى از منكر، بهتر از آن نداشته باشند، و گرنه بدون شك آنها مى‌ايستند و وظيفه خود را تا آخرين مرحله انجام مى‌دهند.