مى‌گويد:" مگر كسى كه توبه كند و ايمان آورد و عمل صالح انجام دهد كه خداوند گناهانشان را مى‌بخشد و سيئات اعمال آنها را تبديل به حسنات مى‌كند، و خداوند آمرزنده و مهربان است" (إِلَّا مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلًا صالِحاً فَأُوْلئِكَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ كانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِيماً).

همانگونه كه ديديم در آيه قبل، سه گناه از بزرگترين گناهان ذكر شده بود جايى كه در توبه را به روى اين گونه افراد باز بگذارد دليل بر اين است كه هر گنهكار پشيمانى مى‌تواند به سوى خدا بازگردد، مشروط به اينكه توبه‌اش حقيقى باشد كه نشانه آن عمل صالح جبران كننده است كه در آيه آمده، و گرنه مجرد استغفار به زبان، با پشيمانى زودگذر به قلب، هرگز دليل توبه نيست.

مساله مهم در مورد آيه فوق اين است كه چگونه خداوند" سيئات" آنها را تبديل به" حسنات" مى‌كند؟

تبديل سيئات به حسنات‌

در اينجا چند تفسير است كه همه مى‌تواند قابل قبول باشد:

1- هنگامى كه انسان توبه مى‌كند و ايمان به خدا مى‌آورد دگرگونى عميقى در سراسر وجودش پيدا مى‌شود، و به خاطر همين تحول و انقلاب درونى سيئات اعمالش در آينده تبديل به حسنات مى‌شود، اگر در گذشته مرتكب قتل نفس مى‌شد در آينده دفاع از مظلومان و مبارزه با ظالمان را جاى آن مى‌گذارد، و اگر زناكار بود بعدا عفيف و پاكدامن مى‌شود و اين توفيق الهى را در سايه ايمان و توبه پيدا مى‌كند.

2- ديگر اينكه خداوند به لطف و كرمش و فضل و انعامش بعد از توبه كردن سيئات اعمال او را محو مى‌كند، و به جاى آن حسنات مى‌نشاند، چنان كه در روايتى از ابو ذر از پيامبر اسلام ص مى‌خوانيم: روز قيامت كه مى‌شود بعضى از افراد