در حديث ديگرى در حالات پيامبر ص آمده:

قد كان يتكفا فى مشيه كانما يمشى فى صبب:

" هنگامى كه پيامبر اسلام ص راه مى‌رفت در عين اينكه عجولانه نبود با سرعت گام برمى‌داشت گويى از يك سرازيرى پائين مى‌رفت‌ [1] به هر حال همان گونه كه گفتيم كيفيت راه رفتن به تنهايى مطرح نيست، بلكه دريچه‌اى است براى پى‌بردن به وضع روحيات يك انسان، و در حقيقت آيه اشاره‌اى به نفوذ روح تواضع و فروتنى در جان و روح عباد الرحمن مى‌كند.

2- سختگيرى و اسراف‌

بدون شك اسراف يكى از مذموم‌ترين اعمال از ديدگاه قرآن و اسلام است، و در آيات و روايات نكوهش فراوانى از آن شده، اسراف يك برنامه فرعونى است (وَ إِنَّ فِرْعَوْنَ لَعالٍ فِي الْأَرْضِ وَ إِنَّهُ لَمِنَ الْمُسْرِفِينَ‌) (يونس 83).

اسراف كنندگان اصحاب دوزخ و جهنمند (وَ أَنَّ الْمُسْرِفِينَ هُمْ أَصْحابُ النَّارِ) (غافر 43).

و با توجه به آنچه امروز ثابت شده كه منابع روى زمين با توجه به جمعيت انسانها آن قدر زياد نيست كه بتوان اسراف كارى كرد، و هر اسراف كارى سبب محروميت انسانهاى بى گناهى خواهد بود، بعلاوه روح اسراف معمولا توأم با خودخواهى و خودپسندى و بيگانگى از خلق خدا است.

در عين حال بخل و سختگيرى و خسيس بودن نيز به همين اندازه زشت و ناپسند و نكوهيده است، اصولا از نظر بينش توحيدى مالك اصلى خدا است و ما همه امانت‌دار او هستيم و هر گونه تصرفى بدون اجازه و رضايت او زشت و ناپسند است و مى‌دانيم او نه اجازه اسراف مى‌دهد و نه اجازه بخل و تنگ چشمى.

[1] تفسير روح المعانى ذيل آيه مورد بحث.