بشارت دهنده و انذار كننده نفرستاديم" (وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلَّا مُبَشِّراً وَ نَذِيراً) [1] اگر آنها دعوت تو را نپذيرفتند ايرادى بر تو نيست، تو وظيفه خود را كه بشارت و انذار است انجام دادى، و دلهاى آماده را به سوى خدا دعوت كردى.

اين سخن هم وظيفه پيامبر را مشخص مى‌كند و هم تسلى خاطرى براى او است، و هم نوعى تهديد و بى اعتنايى به اين گروه گمراه مى‌باشد.

بعد اضافه مى‌كند:" تنها اجرى كه من مى‌خواهم اين است كه مردم بخواهند راهى به سوى پروردگارشان برگزينند" (إِلَّا مَنْ شاءَ أَنْ يَتَّخِذَ إِلى‌ رَبِّهِ سَبِيلًا).

يعنى تنها اجر و پاداش من هدايت شما است، آنهم از روى اراده و اختيار نه اكراه و اجبار، و اين تعبير جالبى است كه نهايت لطف و محبت پيامبر ص را نسبت به پيروانش روشن مى‌سازد، چرا كه اجر و مزد خود را سعادت و خوشبختى آنان مى‌شمرد [2] بديهى است هدايت امت اجر معنوى فوق العاده‌اى براى پيامبر ص دارد چرا كه" الدال على الخير كفاعله": هر كس راهنماى كار خيرى باشد همچون رهرو آن راه است.

[1]" نذير" به اعتقاد بعضى صيغه مبالغه است، در حالى كه" مبشر" تنها اسم فاعل مى‌باشد، اين تفاوت تعبير ممكن است به خاطر اين باشد كه پيامبر (ص) در برابر گروهى بى ايمان قرار گرفته بود كه در انحراف خود سخت اصرار داشتند و طبعا او بايد آنها را بسيار انذار كند (روح المعانى ذيل آيه مورد بحث).

[2] بنا بر اين استثناء در آيه فوق" استثناى متصل" است، هر چند در بدو نظر منقطع جلوه مى‌كند.