55- آنها غير از خدا چيزهايى را مى‌پرستند كه نه به آنها سودى مى‌رساند و نه زيانى، و كافران در برابر پروردگارشان (در طريق كفر) كمك كار يكديگرند.

تفسير: دو درياى آب شيرين و شور در كنار هم‌

نخستين آيه مورد بحث، اشاره به عظمت مقام پيامبر ص است، مى‌فرمايد:

" اگر ما مى‌خواستيم در هر شهر و ديارى، پيامبرى مى‌فرستاديم" (اما چنين نكرديم و مسئوليت هدايت جهانيان را بر دوش تو افكنديم) (وَ لَوْ شِئْنا لَبَعَثْنا فِي كُلِّ قَرْيَةٍ نَذِيراً).

در واقع همانگونه كه خداوند- طبق آيات گذشته- قدرت دارد دانه‌هاى باران حياتبخش را به تمام سرزمينهاى مرده بفرستد، اين توانايى را نيز دارد كه وحى و نبوت را در هر شهر و ديارى بر قلب پيامبرى نازل كند، و براى هر امتى انذار كننده و بيم دهنده‌اى بفرستد، اما خداوند آنچه را شايسته‌تر است براى بندگان برمى‌گزيند، زيرا تمركز نبوت در وجود يك فرد باعث وحدت و انسجام انسانها و جلوگيرى از هر گونه تفرقه و پراكندگى مى‌شود.

اين احتمال نيز وجود دارد كه بعضى از مشركان در كنار بهانه‌هاى ديگر اين بهانه را نيز داشتند و مى‌گفتند آيا بهتر نبود خدا در هر شهر و آبادى، پيامبرى مبعوث مى‌كرد؟ ولى قرآن در پاسخ آنها مى‌گويد: خدا اگر مى‌خواست مى‌توانست چنين كند، اما قطعا صلاح امتها و ملتها اين پراكندگى نبود.

به هر حال اين آيه هم دليلى است بر عظمت مقام پيامبر، و هم لزوم وحدت رهبرى و هم سنگين بودن بار مسئوليت او.