مى‌كند.

بعلاوه مى‌دانيم پاكيزه كردن روح از آلودگيها به وسيله غسل و وضو نيز با آب انجام مى‌گيرد پس اين مايع حياتبخش هم پاك كننده روح است و هم جسم.

چهارپايان و انسانهاى بسيار، بگذاريم" (وَ نُسْقِيَهُ مِمَّا خَلَقْنا أَنْعاماً وَ أَناسِيَّ كَثِيراً).

در اينجا چند نكته قابل توجه است:

1- در اين آيه سخن از چهارپايان و انسانهاى بسيار به ميان آمده، هر چند تمام حيوانات و انسانها از آب باران استفاده مى‌كنند.

اين به خاطر آن است كه اشاره به بيابانگردان و چادرنشينانى كند كه مطلقا آبى در اختيار ندارند و به طور مستقيم از آب باران استفاده مى‌كنند، اين نعمت بزرگ براى آنها محسوستر است، هنگامى كه قطعه ابرى در آسمان ظاهر مى‌شود، رگبارى مى‌زند و گودالها پر از آب زلال باران مى‌شود حيواناتشان سيراب و خودشان نيز از آن مى‌نوشند، جنبش حيات و زندگى را در وجود خود و چهارپايانشان به خوبى احساس مى‌كنند.

2- جمله" نسقيه" از ماده" اسقاء" است، و تفاوت آن با" سقى"، چنان كه‌

[1] بايد توجه داشت كه" بلدة" در اينجا به معنى بيابان و صحرا است، و با اينكه اين لفظ مؤنث است صفت آن كه" ميتا" مى‌باشد به صورت مذكر آمده به خاطر اينكه به معنى مكان است و مكان مذكر مى‌باشد.