اين جمله را مى‌فرمايد:

الحمد للَّه الذى احيانا بعد ما اماتنا و اليه النشور:

" ستايش مخصوص خداوندى است كه ما را بعد از مرگ زنده كرد و حيات نوين بخشيد، و سرانجام به سوى او محشور خواهيم شد" [1] و براستى روشنايى روز از نظر روح و جسم انسان، حركت آفرين است همانگونه كه تاريكى، خواب‌آور و آرامبخش است.

در جهان طبيعت نيز به هنگام درخشش اولين اشعه خورشيد جنب و جوش عظيمى همه موجودات زنده را فرا مى‌گيرد، رستاخيزى در ميان آنها بر پا مى‌شود و هر يك به دنبال برنامه خويش به حركت در مى‌آيند، و حتى گياهان نيز در برابر نور به سرعت تنفس و تغذيه و رشد و نمو مى‌كنند، در حالى كه با غروب آفتاب گويى شيپور خاموشى در سراسر جهان طبيعت زده مى‌شود، پرندگان به لانه‌ها بازمى‌گردند و موجودات زنده به استراحت و خواب مى‌پردازند، حتى گياهان در نوعى خواب فرو مى‌روند.

نقش بادها به عنوان پيش‌قراولان نزول رحمت الهى بر كسى پوشيده نيست چرا كه اگر آنها نبودند هرگز قطره بارانى بر سرزمين خشكى نمى‌باريد، درست است كه تابش آفتاب، آب درياها را تبخير كرده به بالا مى‌فرستد و تراكم اين بخارها در قشر سرد بالاى هوا تشكيل ابرهاى باران‌زا مى‌دهد، ولى اگر بادها اين ابرهاى پر بار را از بالاى اقيانوسها به سوى زمينها خشك نرانند، بار ديگر ابرها

[1] تفسير قرطبى جلد 7 صفحه 4455.