اين اصل استثنا پذير نيست حتى دانشمندان و عابدان پرسابقه‌اى همچون" بلعم باعورا" بر اثر پيروى از هواى نفس چنان از اوج عظمت انسانيت سقوط كردند كه قرآن مثل آنها را به سگ پليدى مى‌زند كه همواره پارس مى‌كند (آيه 176 سوره اعراف).

بنا بر اين جاى تعجب نيست كه" پيامبر" ص و" امير مؤمنان" ع مى‌فرمايند:

" خطرناكترين پرتگاهى كه بر سر راه سعادت شما قرار گرفته هواپرستى و آرزوهاى دور و دراز است چرا كه پيروى از هوى شما را از حق باز مى‌دارد و آرزوهاى دراز آخرت را به دست فراموشى مى‌سپارد"

(ان اخوف ما اخاف عليكم اثنان اتباع الهوى و طول الامل اما اتباع الهوى فيصد عن الحق و اما طول الامل فينسى الآخرة)

[1] تعبيراتى كه در نقطه مقابل يعنى ترك هوى‌پرستى در آيات و روايات وارد شده نيز عمق اين مساله را از ديدگاه اسلام روشن مى‌سازد، تا آنجا كه كليد بهشت را ترس از خدا و مبارزه با هواى نفس مى‌شمرد: وَ أَمَّا مَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ وَ نَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوى‌ فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوى‌:" اما كسى كه از مقام پروردگار بترسد و نفس خويش را از هواپرستى نهى كند بهشت جايگاه او است" (سوره نازعات آيه 40).

على ع مى‌فرمايد:" شجاعترين مردم كسى است كه بر هواى خويش پيروز شود"

(اشجع الناس من غلب هواه)

[2] در حالات دوستان حق و اولياى پروردگار و علما و بزرگان داستانهاى زيادى نقل شده كه بر اثر ترك هواپرستى به مقامات بلندى نائل شدند كه از طرق عادى غير ممكن بود.

[1]" سفينة البحار" ج 2 ص 728 (ذيل ماده هوى) و نهج البلاغه خطبه 28 و 42.

[2] سفينة البحار جلد 1 صفحه 689 (ماده شجع).