تفسيرى كه در اين روايت وارد شده در واقع اشاره به ريشه اصلى اخلاص يعنى فطرت توحيدى است، كه قصد قربت و محرك الهى نيز از آن سرچشمه مى‌گيرد.

سپس ترسيم بسيار گويا و زنده‌اى از وضع حال مشركان و سقوط و بدبختى و نابودى آنها مى‌كند و چنين مى‌گويد:" كسى كه شريك براى خدا قرار دهد گويى از آسمان به زمين سقوط كرده، و در اين ميان پرندگان (مردار خوار) او را در وسط زمين و آسمان مى‌ربايند (و هر قطعه از گوشت او در منقار پرنده مرده‌خوارى مى‌افتد) و يا (اگر از چنگال آنها به سلامت بگذرد) تندباد او را به مكان دورى پرتاب مى‌كند" (وَ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَكَأَنَّما خَرَّ مِنَ السَّماءِ فَتَخْطَفُهُ الطَّيْرُ أَوْ تَهْوِي بِهِ الرِّيحُ فِي مَكانٍ سَحِيقٍ‌ [1] در حقيقت آسمان كنايه از" توحيد" است و شرك سبب سقوط از اين آسمان مى‌گردد، طبيعى است در اين آسمان ستارگان مى‌درخشند و ماه و خورشيد مى‌تابند و خوشا به حال كسى كه اگر در اين آسمان همچون آفتاب و ماه نيست لا اقل همانند ستاره درخشانى است اما هنگامى كه انسان از اين علو و رفعت سقوط كند گرفتار يكى از دو سرنوشت دردناك مى‌شود: يا در وسط راه قبل از آنكه به زمين سقوط كند طعمه پرندگان لاشخور مى‌گردد، و به تعبير ديگر با از دست دادن اين پايگاه مطمئن در چنگال هوا و هوسهاى سركش گرفتار مى‌شود كه هر يك از آنها بخشى از هستى او را مى‌ربايند و نابود مى‌كنند.

و يا اگر از دست آنها جان به سلامت ببرد به دست طوفان مرگبارى مى‌افتد كه او را در گوشه‌اى دور دست آن چنان بر زمين مى‌كوبد كه بدنش متلاشى و

[1]" تخطفه" از ماده" خطف" (بر وزن عطف) به معنى ربودن با سرعت است و" سحيق" به معنى دور و" سحوق" به درخت نخل بلند گفته مى‌شود كه شاخه‌هاى آن تا نقطه‌هاى دور دست آسمان پيشرفته است.