مى‌آيى؟ گفت: از راهى بسيار دور و پنج سال است كه راه سپرده‌ام تا به اينجا رسيده‌ام! از رنج سفر، پير و ناتوان شده‌ام، گفتم به خدا سوگند اين مشقتى بزرگ و در عين حال اطاعتى نيكو و محبتى صادقانه در پيشگاه حق است.

از شنيدن اين سخن شاد شد و لبخندى بر روى من زد و اين دو بيت را قرائت كرد:

" آن كس را كه دل به او بسته‌اى زيارت كن، هر چند خانه تو دور افتاده باشد و حجابها و پرده‌ها ميان تو و او جدايى بيفكند.

دورى راه هرگز نبايد مانع تو از زيارتش گردد چرا كه دوست و عاشق به هر حال بايد به زيارت محبوبش رود"! آرى جاذبه خانه خدا آن قدر زياد است كه دلهاى سرشار از ايمان را از تمام نقاط دور و نزديك به سوى خود جلب و جذب مى‌كند، پير و جوان، كوچك و بزرگ، از هر نژاد و قبيله از راه دور و نزديك لبيك‌گويان، عاشقانه به سوى او مى‌آيند تا جلوه‌هاى ذات پاك خدا را در آن سرزمين مقدس با چشم جان تماشا كنند و رحمت بى دريغش را در روح خود لمس نمايند [1]

[1] عالم و دانشمند ارجمند" مرحوم شعرانى" مى‌گويد: براى كسانى كه از اندلس يا مراكش يا نقاط دور دست چين، يا اقيانوسيه به سوى مكه مى‌آيند چنين مدت طولانى با توجه به وسائل آن روز و ناامنى راهها كه گاه چندين ماه آنها را متوقف مى‌ساخت، عجيب نيست (علاوه بر اين گاهى بعضى از عاشقان بيقرار خانه خدا در وسط راه اموالشان به وسيله سارقان از بين مى‌رفت و ناچار بودند مدتى بمانند و كار كنند و وسائل ادامه راه را فراهم سازند).