ما فكر مى‌كنيم اين سؤال متناسب با محيطهاى صد در صد مادى همچون محيط اجتماعى غربى‌ها است كه حتى فرزندان خود را كمى كه بزرگ شوند از خانه بيرون مى‌كنند! و عذر پدر و مادر را به هنگام پيرى و از كار افتادگى مى‌خواهند! و هرگز حاضر نيستند در برابر آنها حق‌شناسى و محبت كنند، چرا كه تمام مسائل در آنجا بر محور روابط مادى و اقتصادى دور مى‌زند، و از عواطف انسانى خبرى نيست!.

ولى اين مساله با توجه به فرهنگ اسلامى و عواطف ريشه‌دار انسانى، مخصوصا در زمينه نزديكان و بستگان و دوستان خاص، كه حاكم بر اين فرهنگ است به هيچوجه جاى تعجب نيست.

در حقيقت اسلام پيوندهاى نزديك خويشاوندى و دوستى را ما فوق اين مسائل دانسته است، و اين در حقيقت حاكى از نهايت صفا و صميميتى است كه در جامعه اسلامى بايد حاكم باشد، و تنگ‌نظرى‌ها و انحصارطلبى‌ها و خودخواهى‌ها از آن دور گردد.

بدون شك احكام غصب در غير اين محدوده حاكم است، ولى اسلام در اين محدوده خاص مسائل عاطفى و پيوندهاى انسانى را مقدم شمرده، و در واقع الگويى است براى ساير روابط خويشاوندان و دوستان.

3- منظور از" صديق" كيست؟

بدون شك صداقت و دوستى معنى وسيعى دارد و منظور از آن در اينجا مسلما دوستان خاص و نزديكند كه رفت و آمد با يكديگر دارند، و ارتباط ميان آنها ايجاب مى‌كند كه به منزل يكديگر بروند و از غذاى هم بخورند، البته همانگونه كه در اصل مساله ياد آور شديم در اين گونه موارد احراز رضايت شرط نيست همان اندازه كه يقين به نارضايى نداشته باشد كافى است.