تفسير: ايمان و پذيرش داورى خدا

از آنجا كه در آيات گذشته، سخن از ايمان به خدا و دلائل توحيد و نشانه‌هاى او در جهان تكوين بود، در آيات مورد بحث سخن از آثار ايمان و بازتابهاى توحيد در زندگى انسان و تسليم او در برابر حق و حقيقت است.

نخست مى‌گويد:" ما آيات روشن و روشنگرى نازل كرديم" (لَقَدْ أَنْزَلْنا آياتٍ مُبَيِّناتٍ‌).

آياتى كه دلها را به نور ايمان و توحيد روشن مى‌كند، افكار انسانها را نور و صفا مى‌بخشد و محيط تاريك زندگيشان را عوض مى‌كند.

البته وجود اين" آيات مبينات" زمينه را براى ايمان فراهم مى‌سازد، ولى نقش اصلى را هدايت الهى دارد، چرا كه" خدا هر كس را بخواهد به صراط مستقيم هدايت مى‌كند" (وَ اللَّهُ يَهْدِي مَنْ يَشاءُ إِلى‌ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ‌).

و مى‌دانيم كه اراده خداوند و مشيت او بى حساب نيست، او نور هدايت را به دلهايى مى‌افكند كه آماده پذيرش آن هستند، يعنى مجاهده را آغاز كرده‌اند و گامهايى به سوى او برداشته‌اند.

اين چگونه ايمانى است كه از زبانشان فراتر نمى‌رود؟ و پرتوش در اعمالشان ظاهر نمى‌گردد؟