" ركام" (بر وزن غلام) به معنى اشيايى است كه روى هم متراكم شده‌اند.

و اما" ودق" (بر وزن شرق) به عقيده بسيارى از مفسران به معنى دانه‌هاى باران است كه از خلال ابرها بيرون مى‌آيد، ولى به گفته" راغب" در" مفردات" معنى ديگرى نيز دارد، و آن ذرات بسيار كوچكى از آب است كه به صورت غبار به هنگام نزول باران در فضا پراكنده مى‌شود، ولى معنى اول در اينجا مناسبتر است، زيرا آنچه بيشتر نشانه عظمت پروردگار است همان دانه‌هاى حياتبخش باران مى‌باشد نه آن ذرات غبار مانند آب.

بعلاوه در هر مورد كه قرآن مساله ابرها و نزول بركات را از آسمان مطرح كرده به مساله باران اشاره مى‌كند.

آرى باران است كه زمين‌هاى مرده را زنده مى‌كند، لباس حيات در پيكر درختان و گياهان مى‌پوشاند، و انسان و حيوانات را سيراب مى‌كند.

سپس به يكى ديگر از پديده‌هاى شگفت‌انگيز آسمان و ابرها اشاره كرده مى‌گويد:" و خدا از آسمان، از كوه‌هايى كه در آسمان است، دانه‌هاى تگرگ نازل مى‌كند" (وَ يُنَزِّلُ مِنَ السَّماءِ مِنْ جِبالٍ فِيها مِنْ بَرَدٍ).

" تگرگهايى كه هر كس را بخواهد به وسيله آن زيان مى‌رساند" شكوفه‌هاى درختان، ميوه‌ها و زراعتها، و حتى گاه حيوانها و انسانها از آسيب آن در امان نيستند (فَيُصِيبُ بِهِ مَنْ يَشاءُ).

" و از هر كس بخواهد اين عذاب و زيان را بر طرف مى‌سازد" (وَ يَصْرِفُهُ عَنْ مَنْ يَشاءُ).

آرى او است كه از يك ابر گاهى باران حياتبخش نازل مى‌كند و گاه با مختصر تغيير آن را مبدل به تگرگهاى زيانبار و حتى كشنده مى‌كند، و اين نهايت قدرت و عظمت او را نشان مى‌دهد كه سود و زيان و مرگ و زندگى انسان را در كنار هم چيده بلكه در دل هم قرار داده است!