خلاصه هر چه در اين پديده عجيب عالم خلقت (نور) بيشتر مى‌نگريم و دقيق‌تر مى‌شويم آثار گرانبها و بركات عظيم آن آشكارتر مى‌شود.

حال با در نظر گرفتن اين دو مقدمه اگر بخواهيم براى ذات پاك خدا تشبيه و تمثيلى از موجودات حسى اين جهان انتخاب كنيم (گر چه مقام با عظمت او از هر شبيه و نظير برتر است) آيا جز از واژه" نور" مى‌توان استفاده كرد؟! همان خدايى كه پديد آورنده تمام جهان هستى است، روشنى بخش عالم آفرينش است، همه موجودات زنده به بركت فرمان او زنده‌اند، و همه مخلوقات بر سر خوان نعمت او هستند كه اگر لحظه‌اى چشم لطف خود را از آنها باز گيرد همگى در ظلمت فنا و نيستى فرو مى‌روند.

و جالب اينكه هر موجودى به هر نسبت با او ارتباط دارد به همان اندازه نورانيت و روشنايى كسب مى‌كند:

قرآن نور است چون كلام اوست.

آئين اسلام نور است چون آئين او است.

پيامبران نورند چون فرستادگان اويند.

امامان معصوم انوار الهى هستند چون حافظان آئين او بعد از پيامبرانند.

" ايمان" نور است چون رمز پيوند با او است.

علم نور است چون سبب آشنايى با او است.

بنا بر اين‌ اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌.

بلكه اگر نور را به معنى وسيع كلمه به كار بريم يعنى" هر چيزى كه ذاتش ظاهر و آشكار باشد و ظاهر كننده غير" در اينصورت به كار بردن كلمه" نور" در ذات پاك او جنبه تشبيه هم نخواهد داشت، چرا كه چيزى در عالم خلقت از او آشكارتر نيست، و تمام آنچه غير او است از بركت وجود او آشكار است.

در كتاب" توحيد" از" امام على بن موسى الرضا" ع چنين آمده: