آنها روز قيامت داورى مى‌كند و حق را از باطل جدا مى‌سازد، خداوند بر هر چيز گواه است (و از همه چيز آگاه).

شان نزول:

بعضى از مفسران در شان نزول نخستين آيه از آيات فوق چنين نقل كرده‌اند:

گروهى از قبيله" بنى اسد" و" بنى غطفان" كه با پيامبر اسلام ص پيمان بسته بودند گفتند ما مى‌ترسيم خدا سرانجام محمد ص را يارى نكند و در نتيجه رابطه ما با هم پيمانهايمان از يهود قطع شود و آنها به ما مواد غذايى ندهند، آيه فوق نازل شد و به آنها اخطار كرد و آنها را سخت مذمت نمود.

بعضى ديگر گفته‌اند گروهى از مسلمانان به خاطر شدت غضب بر كفار، براى پيروى پيغمبر ص بيقرارى و بيتابى مى‌كردند و مى‌گفتند: چرا وعده خدا در اين زمينه تحقق نمى‌يابد؟ آيه نازل شد و آنها را بر اين بى صبرى ملامت كرد [1]

تفسير: رستاخيز پايان همه اختلافات‌

از آنجا كه در آيات گذشته سخن از گروه ضعيف الايمان بود در آيات مورد بحث نيز چهره ديگرى از آنها را ترسيم كرده مى‌گويد:" كسى كه گمان مى‌كند خدا پيامبرش را در دنيا و آخرت يارى نخواهد كرد، و در خشم و غيظ فرو رفته هر كارى از دستش ساخته است انجام دهد، ريسمانى به سقف خانه خود بياويزد و خود را از آن آويزان كند، و نفس خود را قطع نمايد و تا سر حد مرگ پيش رود ببيند آيا اين كار خشم او را فرو مى‌نشاند" (مَنْ كانَ يَظُنُّ أَنْ لَنْ يَنْصُرَهُ اللَّهُ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ فَلْيَمْدُدْ بِسَبَبٍ إِلَى السَّماءِ ثُمَّ لْيَقْطَعْ فَلْيَنْظُرْ هَلْ يُذْهِبَنَّ كَيْدُهُ ما يَغِيظُ).

[1]" ابو الفتوح رازى" و همچنين" فخر رازى" ذيل آيات مورد بحث.