مى‌كنند بايد براى اثبات اين ادعا چهار شاهد (عادل) بياورند، و اگر نياورند هر يك از آنها را هشتاد تازيانه بزنيد"! (وَ الَّذِينَ يَرْمُونَ الْمُحْصَناتِ ثُمَّ لَمْ يَأْتُوا بِأَرْبَعَةِ شُهَداءَ فَاجْلِدُوهُمْ ثَمانِينَ جَلْدَةً).

و به دنبال اين مجازات شديد، دو حكم ديگر نيز اضافه مى‌كند:

" و هرگز شهادت آنها را نپذيريد" (وَ لا تَقْبَلُوا لَهُمْ شَهادَةً أَبَداً).

" و آنها فاسقانند" (وَ أُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُونَ‌).

به اين ترتيب نه تنها اين گونه افراد را تحت مجازات شديد قرار مى‌دهد، بلكه در دراز مدت نيز سخن و شهادتشان را از ارزش و اعتبار مى‌اندازد، تا نتوانند حيثيت پاكان را لكه‌دار كنند، بعلاوه داغ فسق بر پيشانيشان مى‌نهد و در جامعه رسوايشان مى‌كند.

اين سختگيرى در مورد حفظ حيثيت مردم پاكدامن، منحصر به اينجا نيست در بسيارى از تعليمات اسلام منعكس است، و همگى از ارزش فوق العاده‌اى كه اسلام براى حيثيت زن و مرد با ايمان و پاكدامن قائل شده است حكايت مى‌كند.

در حديثى از امام صادق ع مى‌خوانيم:

اذا اتهم المؤمن اخاه انماث الايمان من قلبه كما ينماث الملح فى الماء:

" هنگامى كه مسلمانى برادر مسلمانش را به چيزى كه در او نيست متهم سازد ايمان در قلب او ذوب مى‌شود، همانند نمك در آب"! [1]

[1] اصول كافى ج 2 صفحه 269 باب التهمة و سوء الظن.