108- مى‌گويد دور شويد در دوزخ، و با من سخن مگوييد.

109- (فراموش كرده‌ايد) گروهى از بندگان من مى‌گفتند: پروردگارا! ما ايمان آورديم، ما را ببخش و بر ما رحم كن، و تو بهترين رحم كنندگانى.

110- اما شما آنها را به باد مسخره گرفتيد و آنها شما را از ياد من غافل كردند و شما از آنها مى‌خنديديد! 111- ولى من امروز آنان را به خاطر صبر و استقامتشان پاداش دادم آنها پيروز و رستگارند.

تفسير: با من سخن نگوئيد!

در آيات گذشته سخن از مجازات دردناك دوزخيان بود، و در تعقيب آن آيات مورد بحث گوشه‌اى از گفتگوى پروردگار را با آنها بازگو مى‌كند نخست اينكه خداوند آنها را با اين سخن عتاب آميز مخاطب ساخته مى‌گويد:" آيا آيات من بر شما خوانده نمى‌شد و شما آن را تكذيب مى‌كرديد"؟ (أَ لَمْ تَكُنْ آياتِي تُتْلى‌ عَلَيْكُمْ فَكُنْتُمْ بِها تُكَذِّبُونَ‌) [1] آيا به اندازه كافى آيات و دلائل روشن وسيله پيامبرانم براى شما نفرستادم آيا اتمام حجت به شما نكردم و شما پيوسته راه انكار و تكذيب را پيش مى‌گرفتيد!.

مخصوصا با توجه به جمله" تتلى" و" تكذبون" كه هر دو فعل مضارع است و دليل بر استمرار، روشن مى‌شود كه تلاوت آيات الهى بر آنها تداوم داشته همانگونه كه تكذيب آنها در برابر اين آيات!

[1] در حقيقت اين جمله داراى محذوفى است، و در تقدير چنين است يقول اللَّه تعالى‌ أَ لَمْ تَكُنْ‌ ...