[سوره المؤمنون (23): آيات 101 تا 104]

فَإِذا نُفِخَ فِي الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَيْنَهُمْ يَوْمَئِذٍ وَ لا يَتَساءَلُونَ (101) فَمَنْ ثَقُلَتْ مَوازِينُهُ فَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (102) وَ مَنْ خَفَّتْ مَوازِينُهُ فَأُولئِكَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فِي جَهَنَّمَ خالِدُونَ (103) تَلْفَحُ وُجُوهَهُمُ النَّارُ وَ هُمْ فِيها كالِحُونَ (104)

ترجمه:

101- هنگامى كه در" صور" دميده شود هيچگونه نسبى ميان آنها نخواهد بود، و از يكديگر تقاضاى كمك نمى‌كنند (چون كارى از كسى ساخته نيست).

102- كسانى كه ترازوهاى (سنجش اعمال) آنها سنگين است آنان رستگارانند.

103- و آنها كه ترازوهاى عملشان سبك مى‌باشد كسانى هستند كه سرمايه وجود خود را از دست داده در جهنم جاودانه خواهند ماند.

104- شعله‌هاى سوزان آتش همچون شمشير به صورتهاشان نواخته مى‌شود و در دوزخ چهره‌اى در هم كشيده دارند.

تفسير: گوشه‌اى از مجازات بدكاران‌

در آيات گذشته چنان كه ديديم سخن از جهان برزخ در ميان بود، و به دنبال آن در آيات مورد بحث سخن از قيامت و قسمتى از حالات مجرمان در آن جهان است.